Pagina's

Friday, June 3, 2011

Tenslotte



Wat ik mis:

Echt lekker brood

Pasta met tomatensaus

Het liefste hondje

Tijd in mijn keuken doorbrengen met muziek op de achtergrond en in een pan (tomatensaus?) roeren

Hoge hakken

Dat iedereen me verstaat, en dat ik alle menukaarten kan lezen

Meer kleren om uit te kiezen dan de inhoud van die ene koffer

Het gewone leven, ja heus

Mijn eigen bed en mijn eigen badkamer


Wat ik zal missen:

De Amerikaanse pioniersgeest die ervoor zorgt dat je in dat geweldige land de beste versies van elk soort eten kunt krijgen: van de beste hotdogs tot fantastische tapas

De sfeer van New Orleans: de muziek, het eten, het levensgevoel

De vrijheid van elke dag beslissen: waar ga ik heen? Wat ga ik doen? De ongelooflijke luxe om geen andere verantwoordelijkheden te hebben

Zeven weken lang niet de badkamer te hoeven schoonmaken...

Omdat Japan nu zo vers en actueel is zal ik daar het meeste van missen.. en ook omdat dit zo'n onverwachte, nieuwe en prachtige wereld was om in terecht te komen.


Matcha!


Sake!

De Japanners. Ik zou willen dat ik ze beter begreep (en ik weet niet zeker of kennis van de Japanse taal daar significant veel verbetering in zou brengen) maar wat ik van ze heb meegemaakt, heeft diepe indruk op me gemaakt.


Je kunt lachen om de regeltjes en de overdreven ordelijkheid, en soms hebben we dat ook gedaan. Maar je kunt er niet omheen dat als je met zoveel mensen dicht op elkaar leeft, die ordelijkheid, en het respect voor elkaars bewegings- en levensruimte, het verschil maken tussen chaos en leefbaarheid. En daardoor kan zelfs miljoenenstad Tokyo merkwaardig rustig, veilig en comfortabel aanvoelen.

Als je dan ergens rond moet reizen waar je de mensen niet verstaat, dan is daarvoor geen beter land denkbaar dan Japan, waar de inwoners weliswaar onbegrijpelijk praten, maar het bijna als hun persoonlijke fout zien dat hun taal niet spreekt.

En schoon. Schoon, schoon, schoon. Zelfs een stad als Tokyo is overal spik en span. Ik ben al zover dat ik schrik als ik ergens een sigarettenpeuk zie liggen. Daar zal ik in Amsterdam wel snel weer vanaf zijn.

En inventief. Ik bedoel, dit is toch geniaal?


O, en hier is het 'wat ik mis/wat ik zal missen' lijstje van Dennis:

Fietsen
Tomaten
Vrienden
Piano spelen

Dat het vliegwiel stopt.

Wednesday, June 1, 2011

Dag 46: Zeebeesten, weerzien en afscheid

De reis van Takayama naar Tokyo was lang maar fijn, en in de grote stad liepen we blindelings naar ons oude hotelletje. Heerlijk om even niets nieuws te ondernemen, maar ook een beetje bizar om na 3 weken door dezelfde straat te lopen, dezelfde barretjes en winkels terug te zien, op een plek waar we nooit meer dachten terug te komen.



's Avonds hadden we het geluk nog een keer op sleeptouw genomen te worden door onze oude nieuwe vriend Euan, een avond die begon met Siciliaanse wijn in een Italiaans restaurant met roodgeruite tafelkleedjes, vervolgd werd met sake in een helverlichte bar waar ik de raarste zeebeesten ooit te eten kreeg, en eindigde in een Britse pub The Mermaid waar we Engels bier dronken met 4 Koreaanse bankiers die vertelden dat ze dol zijn op westerse vrouwen omdat die zo'n speciale 'atmosphere' hebben. Hm.

Het was een waardig afscheid van een bijzondere stad, waar we na er 1 week en nog een keer 1 dag te zijn geweest, maar een miniscuul stukje van hebben beleefd, en waar ik terug wil komen... ooit.











Nu nemen we zo de trein naar Narita, waar we dan nog een rustig middagje hebben, en vroeg naar bed moeten om morgenochtend op het vliegtuig te stappen voor wat een lange, lange reis zal worden.

Of er in Narita wifi is om nog over Dag 47 te berichten weet ik niet, Dag 48 brengen we dus in de lucht door met het vliegtuigeten van British Airways, en Dag 49... dat is dan misschien toch die dag die ik 4 weken geleden boven de Pacifische Oceaan ben kwijtgeraakt? Geen zorgen, vroeger of later komen er nog wat evaluerende afsluitende posts... om het afkicken van de reis voor mij, en misschien ook voor de lezers? wat makkelijker te maken.

Dag 45: Vooruit, nog 1 keer vette koe

Deze is voor Suzanne: een boeddhistische zeemeermin met voeten.



Het was, o wonder, alweer onverwacht zonnig op dag 45. Een mooie dag voor een wandeling en straat-eten.

Dit is een giga takoyaki, gevuld met Hida rundvlees in plaats van octopus (mag dan eigenkijk geen takoyaki meer heten, maar goed). Een soort kroket, met een zachte vleesvulling en de verrassing van een kwartelei.




De herinnering aan de warme gestoomde broodjes achtervolgde me. Deze keer nam ik er 1 met zwarte sesamvulling.




's Avonds gingen we terug naar het restaurant waar we de eerste avond in Takayama gegeten hadden. Het is misschien niet de beste of meest exclusieve of meest verfijnde izakaya van de stad, maar we hadden er een fijne avond gehad, we hadden nog genoeg dingen op het menu gezien die we wel wilden proberen, ze hadden een mooie sake lijst, en we wilden ook weer zo'n bordje Hida rundvlees. En eerlijk gezegd, na 7 weken elke dag wat nieuws, is het heel fijn om een keer ergens terug te komen.



Dit noemden ze 'gefrituurde tofu met stukjes groente'. Alweer een soort kroket, erg lekker, in een zoetige sojasaus met gember.



Meer vlees.

Het was opnieuw een heerlijk maal, en we vergaven ze daarom met gemak het rare toetje (vanilleijs met cornflakes en aardbeiensaus).