Dag 5: Fast food, langzame versie, en toptapas

Ontbijtconversatie:
Dennis: "Wat gaan we doen vandaag?"
"Ik dacht dat we misschien hot dogs zouden gaan eten. De beste hot dogs van Chicago".
"Klinkt goed. Voor de lunch?"
" Ja, maar we moeten wel vroeg weg. Half 11 of zo."
" ?"
" Ja, ze gaan om half 11 open, en het is 45 minuten met de metro, en als je laat komt moet je 2 uur wachten".
"2 uur wachten voor een hot dog?"
" ... "
"Oke, we gaan".




Zoals gezegd. Een reis van drie kwartier naar alweer zo'n buitenwijk waar je dan door heen loopt met het gevoel 'dit kan niks worden', en dan ineens sta je voor een vrolijk rood/blauw/geel gekleurd etablissement, waar zich net een rij begint te vormen. Hot Doug's ("there are no 2 finer words in the English language than 'encased meats', my friend") is gewijd aan de kunst van het worstje op een broodje: je kunt er alles krijgen, van het meest simpele broodje worst met een augurk en een streepje mosterd (voor 1 dollar 75) tot een worst met foie gras, sauternes en fleur de sel voor 9 dollar. Een heel, heel lekker broodje worst, maar ik was wel blij dat we meteen konden aanschuiven en er geen anderhalf uur op hoefden te wachten - want dan moet een worst wel heel erg lekker zijn.






.


Na een middagje winkelen (Anthropologie, I love you) had ik ineens het gevoel dat ik nog maar weinig kans had om een echte Chicago deep dish pizza te proeven. Dennis zou me zeker tegengehouden hebben, maar die zat ergens in een cafe te internetten, en dus vond ik mezelf ineens min of meer toevallig in de buurt van wat volgens kenners 1 van de beste deep dish pizza plekken van Chicago is: Malnati's. Geheel in tegenspraak met de gangbare snelheid in restaurants in de VS, duurt het ruim 30 minuten voor je je pie
kunt aansnijden. De barman bleef zich maar verontschuldigen dat het zo lang duurde, terwijl ik me prima vermaakte met Kindle en drankje en om me heen kijken...



Wat is dat dan eigenlijk, zo'n deep dish pizza? Denk aan een soort kruising tussen een pizza en een quiche, met een brosse knapperige bodem en een flinke laag vulling. Veel bliktomaat, zachte mozzarella en worst. Ik kan me helemaal voorstellen dat als ik hier zou wonen, dit een pizza zou zijn waar ik af en toe ongelooflijk veel zin in zou hbben. Je moet het alleen niet vergelijken met een echte Italiaanse dunne bodempizza.

's Avonds: tapas bij Mercat a la Planxa. Geweldig lekker, met als hoogtepunten de rijst met kreeft, konijn en chorizo, en de gegrillde asperges met morilles en truffel/manchegosaus.
O ja, de bourbon die we bij wijze van toetje namen, was ook niet slecht.









Een prachtige eetdag.