Dag 13: Hoog en droog

We brachten bijna heel dag 13 door op vliegvelden en in vliegtuigen.

Catfish Po'Boy op het vliegveld van New Orleans




De Mighty Mississippi



(mag ik even? Het is natuurlijk raar, dat je kippenvel krijgt van een rivier omdat je er een mooi liedje over kent. Eigenlijk krijg je kippenvel van de muziek en niet van dat water daar beneden..

The Mississippi's mighty
and starts in Minnesota
at a place where you can walk across
from 5 steps down
Well I guess that's how you started
like a pinprick to my heart
but at this point you rush right through me
and I start to drown...

(name that song) )




'savonds laat, heel laat in San Francisco een hapje bij Fish and Farm. En burger voor hem ('een van de beste die ik ooit at', zei Dennis) en gnocchi met ham, verse erwtjes en verse tuinbonen voor mij.

Dag 12: Suikerriet en muziek

Ik had er behoefte aan om iets meer van New Orleans te zien dan het French Quarter, hoe leuk het daar ook is. Dus nam ik de bus langs de Mississippi naar 1 van de oude suikerplantages, Laura, waar tussen de suikkerrietvelden niet alleen het oude grote huis te bezichtigen is maar ook de slavenverblijven.



Het was fijn om even de stad uit te zijn, maar daarna was het ook weer erg fijn om op een barkruk te kruipen. Een rondje oesters bij een willekeurig cafe, en die waren een stuk lekkerder dan de oesters die we op mijn verjaardag bij het beroemde Felix Oyster House aten.




We aten 's avonds bij Green Goddess, weer zo'n New Orleans etablissement dat levend bewijs is van wat de enige wet van deze stad schijnt te zijn: anything goes. Idiase chapati en Franse kaas en Mexicaanse tortilla's en Louisiana shrimp broederlijk naast elkaar op de menu kaart en soms zelfs samen op 1 bord.


Daarna gingen we op aanraden van onze Bed & Brekafast gastheer Dave naar Buffa's Lounge om de pianist Tom McDermott te horen. Wat een geweldige verrassing dat hij optrad samen met Meschiya Lake, die we op mijn verjaardag in de Spotted Cat hadden gezien.
Gisteren, met alleen piano in plaats van een heel blazersensemble, was een intiemer optreden maar geweldig.. met favoriete Bix Beiderbecke, Bessie Smith en Patsy Cline nummers.





Nu zitten we in een internetcafe te wachten tot het tijd is om naar het vliegveld te gaan. Vanavond komen we aan in San Francisco, waar het koud schijnt te zijn.

Dag New Orleans, ik ben een beetje verliefd op je geworden, iets wat ik na de eerste onwennige dag niet verwacht had.
Maar dat zijn de mooiste liefdes...

Dag 11: Lekker lui

Gisteren deden we het rustig aan. Ok, vooral ik deed het rustig aan - Dennis wist nog een museumbezoek in zijn dag te stoppen, maar goed, hij had dan ook iets minder hard gefeest dinsdag.

Ik at bij het lokale ontbijttentje een van de lekkerste tosti's ooit, met verse krab, brie, spinazie en spek. Maar was nog te wazig om eraan te denken een foto te maken.

'sAvonds was ik toch wel weer genoeg bij de mensen om van een cocktail te kunnen genieten. De Milano Torino, Campari en vermouth. Mmmmm.

Daarna een tafel des overvloeds bij Cochon Butcher.





en als extra illustratie van lui: zo ziet mijn garderobe eruit na een week 'leven vanuit een koffer'.

Dag 10: Laissez les bon temps rouler

Oftewel, Let the good times roll, het motto van New Orleans.

Sorry dat de update vandaag iets langer op zich liet wachten, maar het was een lange, feestelijke verjaardagsdag gisteren, en laat ik zeggen dat het vanochtend even duurde voor ik weer helemaal mezelf was.

Klary's verjaardag, in foto's


de dag begon zoals een verjaardag hoort te beginnen: met een ei, spek, versgebakken biscuit en sinaasappelsap.


Lunch: ik had mijn zinnen gezet op oesters. Hier is dat helemaal niet iets sjieks: oesters eet je in een soort snackbar met plastic bierglazen. Behalve rauwe oesters waren er 'char-grilled oysters', en dat bleek dus te betekenen: oesters zwemmend in een oceaan van boter. En zie ook Nouf's broodje gefrituurde soft-shellcrab.. de calorieenteller kruipt langzaam omhoog.




Na de lunch neemt Nouf ons mee naar een New Orleans instituut: Hansen's Sno-Bliz, waar schaafijs met smaakjes tot een kunst is verheven.




'sAvonds: eten bij Herbsaint

gefrituurde kikkerbilletjes met chiliolie


spaghetti met guanciale en een gepocheerd gefrituurd ei


Meschiya Lake and her Little Big Horns bij de Spotted Cat Music Club.
Bekijk ze hier op You Tube, ze waren geweldig




alleen in New Orleans: een piano op de wc


taxifoto, aan het eind van een mooie dag.

Dag 9: Weerzien, met cocktails

Meisje met zingende zaag



Anderhalf jaar geleden zagen we elkaar voor het laatst, in Asheville. Hoewel we duizenden kilometers bij elkaar vandaan wonen en we elkaar in totaal nog maar 4 keer ontmoet hebben, zaten we bij elkaar thuis aan tafel, hebben we in onze respectievelijke keukens voor elkaar gekookt, hebben we samen in vliegtuigen gezeten en de wereld bereisd van Santa Fe tot Amsterdam tot Estonia tot North Carolina.
En ineens zit je dan in een restaurant in New Orleans, en je praat alsof het gisteren was. I have magic in my life, zegt Nouf, en ik kan alleen maar beamen dat ontmoetingen als deze, de verbindingen die je maakt met mensen tegen de wetten van tijd en ruimte in, inderdaad magisch zijn.


Bloody Mary met gepekelde spercieboon


Pimm's Cup bij Napoleon House

Vandaag ben ik jarig, en dat zal wel de reden zijn dat ik een beetje weemoedig en sentimenteel ben. Ik hou erg veel van mijn verjaardag, maar waar ik eigenlijk van hou, op deze dag, is het voelen van de liefde en aandacht van de mensen die belangrijk voor me zijn. De stroom van sms'jes en mails met felicitaties zijn mooi, maar ik ben ver weg, en het is toch niet helemaal hetzelfde als een verjaardagszoen.

Het is geweldig om op reis te zijn. Maar vandaag, op dag 10, mis ik Amsterdam toch een heel klein beetje.

Dag 8: The Big Easy

New Orleans is een stad waaraan je je over moet geven. De regels, de gewoontes, de mensen, het is allemaal net een beetje anders dan op alle andere plaatsen in de VS waar we geweest zijn. Niemand heeft haast, behalve een toerist hier en daar die wacht op een tafeltje in een restaurant. De straten zijn dag en nacht gevuld met mensen die niks anders te doen lijken te hebben dan ronddwalen, drinken, eten, feesten. En dat zijn niet allemaal bezoekers zoals wij: de mensenmassa is een mix van goedgeklede toeristen, de gympen-enkortebroek-toeristen, locals op weg naar werk en afspraken, en hippies die op blote voeten op straat dansen.

Zoals in elke stad met een zuidelijke sfeer duurde het even voor ik, noords meisje, gewend was. De warmte helpt: bij deze temperatuur kun je je simpelweg niet te druk maken over dingen.





Gisteren dwaalden we door New Orleans, lopend en met de streetcar. 'sAvonds aten we bij NOLA, 1 van Emeril 'let's kick it up a notch' Lagasse's restaurants. En dronken een Sazerac, New Orleans' signature cocktail. En daarna een glaasje wijn. En aten konijnenworst met gestoofde okra, garnalen & oester gumbo, Louisiana crabcake en smoked cheddar grits.

Dag 7: dag Chicago, hallo New Orleans

We namen afscheid van een zonnig, maar nog steeds behoorlijk koud Chicago met een laatste wandeling en een zakje van de 'beste popcorn ter wereld', Garrett's Popcorn.



2 uur in het vliegtuig en je stapt uit in een tropische wereld van palmbomen, plakkerig zwoele temperaturen en muziek op elke straathoek. Het was even een kleine cultuurshock maar de gefrituurde oesters en BBQ Shrimp bij Mr. B.'s maakten alles goed. Zien jullie ook een patroon hier? De overgang naar een nieuwe plek vind ik nooit echt makkelijk. Maar ergens aan een bar zitten, drankje in de hand, rustig om me heen kijken naar wat er allemaal gaande is, luisteren naar het geroezemoes, iets te eten bestellen - niets geeft me zo snel een gevoel voor een nieuwe plek als leuke horeca.

De BBQ Shrimp zijn Mr. B.'s signature dish. Als je ze bestelt word je gewaarschuwd voor hele garnalen die je zelf moet schoonmaken aan tafel, en ze arriveren samen met een slab, die je door de ober wordt omgeknoopt. Die deed ik na 5 minuten af natuurlijk. Ik kan best een bord garnalen in boterige pittige saus eten zonder mezelf helemaal onder te knoeien, dank u. Het tafelkleed, dat was een ander verhaal.





Ik kan nu ook wel vast zeggen dat ik mijn hoop gevestigd heb op 4 weken rijst en vis in Japan. Die moeten er straks maar voor zorgen dat ik niet tonnetje rond weer in Amsterdam aankom...

Dag 6: Chili's en bier

"Wat gaan we vandaag doen?"
"We gaan lunchen bij Xoco, een ander Rick Bayless restaurant".
"Ok."
"We gaan wel al om 11:00, want rond lunchtijd staat er een rij en moet je meer dan een uur wachten."
"Ok...."

Dus at ik weer alleen maar een sinaasappel als ontbijt, zodat we om 11:00 met rammelende maag in de nog zeer korte (een man of 6) rij konden aanschuiven. Toen we een uurtje later weggingen stond de rij tot ver buiten de deur.




Dit is een Torta Ahogada: Golden pork carnitas, black beans, tomato broth, spicy arbol chile sauce, pickled onions. Kost 6,80 euro, en ik kan met de hand op het hart zeggen dat het het lekerste was wat ik in een week Chicago gegeten heb. Niet dat de rest niet lekker was (Chicago is boordevol fantastische restaurants in alle soorten en maten en prijsklassen). Dus het zegt wel iets over het niveau, maar het zegt vooral iets over mijn smaak. Dit is mijn eten: vers, spicy, on-pretentieus, met smaken die niet direct bekend zijn maar toch vertrouwd voelen.

' sAvonds een tripje naar de Goose Island Brewery, waar het eten niks bijzonders was, maar het bier geweldig.




Chicago by night.


Nu nemen we zometeen het vliegtuig naar zonniger oorden. Het schijnt 27 graden C te zijn in New Orleans, en ik ben echt enorm toe aan een beetje zon en warmte....

Dag 5: Fast food, langzame versie, en toptapas

Ontbijtconversatie:
Dennis: "Wat gaan we doen vandaag?"
"Ik dacht dat we misschien hot dogs zouden gaan eten. De beste hot dogs van Chicago".
"Klinkt goed. Voor de lunch?"
" Ja, maar we moeten wel vroeg weg. Half 11 of zo."
" ?"
" Ja, ze gaan om half 11 open, en het is 45 minuten met de metro, en als je laat komt moet je 2 uur wachten".
"2 uur wachten voor een hot dog?"
" ... "
"Oke, we gaan".




Zoals gezegd. Een reis van drie kwartier naar alweer zo'n buitenwijk waar je dan door heen loopt met het gevoel 'dit kan niks worden', en dan ineens sta je voor een vrolijk rood/blauw/geel gekleurd etablissement, waar zich net een rij begint te vormen. Hot Doug's ("there are no 2 finer words in the English language than 'encased meats', my friend") is gewijd aan de kunst van het worstje op een broodje: je kunt er alles krijgen, van het meest simpele broodje worst met een augurk en een streepje mosterd (voor 1 dollar 75) tot een worst met foie gras, sauternes en fleur de sel voor 9 dollar. Een heel, heel lekker broodje worst, maar ik was wel blij dat we meteen konden aanschuiven en er geen anderhalf uur op hoefden te wachten - want dan moet een worst wel heel erg lekker zijn.






.


Na een middagje winkelen (Anthropologie, I love you) had ik ineens het gevoel dat ik nog maar weinig kans had om een echte Chicago deep dish pizza te proeven. Dennis zou me zeker tegengehouden hebben, maar die zat ergens in een cafe te internetten, en dus vond ik mezelf ineens min of meer toevallig in de buurt van wat volgens kenners 1 van de beste deep dish pizza plekken van Chicago is: Malnati's. Geheel in tegenspraak met de gangbare snelheid in restaurants in de VS, duurt het ruim 30 minuten voor je je pie
kunt aansnijden. De barman bleef zich maar verontschuldigen dat het zo lang duurde, terwijl ik me prima vermaakte met Kindle en drankje en om me heen kijken...



Wat is dat dan eigenlijk, zo'n deep dish pizza? Denk aan een soort kruising tussen een pizza en een quiche, met een brosse knapperige bodem en een flinke laag vulling. Veel bliktomaat, zachte mozzarella en worst. Ik kan me helemaal voorstellen dat als ik hier zou wonen, dit een pizza zou zijn waar ik af en toe ongelooflijk veel zin in zou hbben. Je moet het alleen niet vergelijken met een echte Italiaanse dunne bodempizza.

's Avonds: tapas bij Mercat a la Planxa. Geweldig lekker, met als hoogtepunten de rijst met kreeft, konijn en chorizo, en de gegrillde asperges met morilles en truffel/manchegosaus.
O ja, de bourbon die we bij wijze van toetje namen, was ook niet slecht.









Een prachtige eetdag.