Dag 2: Even wennen, en heavy metal burgers

De dag begon vroeg - zelfs wie niet in jetlag gelooft, wordt na een transcontinentale vlucht op tijd wakker. Om een uur of 7 zaten we dus al aan ons 'complimentary breakfast', een instituut dat we uit de meeste Amerikaanse hotels kennen als niet meer dan een fabrieksmuffin en een kop slootwaterige koffie, maar dat deze week bestaat uit een uitgebreid buffet met cereal, vers fruit, toast en gebakken aardappels en eieren en zelfs een doe-het-zelf wafelbakmachine. Die heb ik nog even links laten liggen.

Voor het ochtend koffie- en theeritueel gingen we naar Intelligentsia, bekend als de beste koffiebranders van Chicago. Gelukkig hadden ze ook mooie oolongthee voor Dennis. Ik had rustig de hele ochtend door kunnen brengen, kijkend naar een 20-jarige krullebol die met eindeloos geduld en meditatieve toewijding de koffiefilters volschonk met kokend water. Maar zelfs op vakantie moet je je soms verplaatsen.



Ik dronk een Afrikaanse Ikirezi Burundi, met het smaakprofiel 'meloen, koekkruiden en een limoen-achtig zuurtje'. Tsja. Het was erg lekkere koffie. Morgen misschien de Zirikana Rwanda proberen, die naar amandelpasta en gluhwein smaakt?




Klodders sneeuw op The Bean in Millennium Park


We doen toeristendingen, maar eigenlijk is dit geen vakantie. Als je 7 weken weg bent dan kun je het bijna geen vakantie meer noemen. Het is je gewone leven, maar dan ergens anders. En toch ook weer niet: je probeert je gewone leven achter te laten in Amsterdam, en dan krijg je juist weer zin om over dat gewone leven en alles wat zich daar de laatste tijd in heeft afgespeeld te praten, en dan beinvloedt dat praten over 'thuis' weer het vakantiemoment dat je toch probeert te hebben al is dit een reis van 7 weken en geen vakantie, daar waren we het toch over eens? Kortom, het moet nog even wennen, het reisgevoel / vakantiegevoel.





Wat altijd helpt is goed bier en wat nog beter helpt is een goeie hamburger. Toen ik een paar weken geleden het verslag van David Lebovitz las over Kuma's, een hamburger restaurant hier in Chicago, wist ik meteen dat ik daar absoluut heen moest. Het ligt een eindje uit het centrum (zo'n 20 minuten met de metro, en je stapt dan uit in een buurt waarvan je denkt 'wil ik hier straks al het donker is nog wel over straat lopen?') Het is een cafe met een attitude.

"Ik voel me vandaag niet underdressed, maar wel undertattood", zei Dennis toen we aan de bar gingen zitten. Inderdaad zagen we geen personeelslid zonder tattoos of piercings, en veel bezoekers met petten en laaghangende spijkerbroeken en lichaamsversieringen. Maar toch was het gemoedelijk en voelden we ons op ons favoriete plekje aan de bar helemaal thuis. Hypnotiserende metal muziek uit de speakers, lekker bier op de tap, en goddelijke burgers, zowel de mijne (met gerookte gouda, geroosterde knoflook mayo, gegrillde pepers en spek) als de zijne (met gestoofde uien, Gruyere en bacon). De waffle fries waar David Lebovitz zo enthousiast over was hebben ze helaas niet meer, maar de patat maakte dat helemaal goed.




Zo moeilijk is het misschien niet, om aan dit leven-op-een-andere-plek-dan-thuis te wennen....