Tenslotte

Wat ik mis:

Echt lekker brood

Pasta met tomatensaus

Het liefste hondje

Tijd in mijn keuken doorbrengen met muziek op de achtergrond en in een pan (tomatensaus?) roeren

Hoge hakken

Dat iedereen me verstaat, en dat ik alle menukaarten kan lezen

Meer kleren om uit te kiezen dan de inhoud van die ene koffer

Het gewone leven, ja heus

Mijn eigen bed en mijn eigen badkamer


Wat ik zal missen:

De Amerikaanse pioniersgeest die ervoor zorgt dat je in dat geweldige land de beste versies van elk soort eten kunt krijgen: van de beste hotdogs tot fantastische tapas

De sfeer van New Orleans: de muziek, het eten, het levensgevoel

De vrijheid van elke dag beslissen: waar ga ik heen? Wat ga ik doen? De ongelooflijke luxe om geen andere verantwoordelijkheden te hebben

Zeven weken lang niet de badkamer te hoeven schoonmaken...

Omdat Japan nu zo vers en actueel is zal ik daar het meeste van missen.. en ook omdat dit zo'n onverwachte, nieuwe en prachtige wereld was om in terecht te komen.


Matcha!


Sake!

De Japanners. Ik zou willen dat ik ze beter begreep (en ik weet niet zeker of kennis van de Japanse taal daar significant veel verbetering in zou brengen) maar wat ik van ze heb meegemaakt, heeft diepe indruk op me gemaakt.


Je kunt lachen om de regeltjes en de overdreven ordelijkheid, en soms hebben we dat ook gedaan. Maar je kunt er niet omheen dat als je met zoveel mensen dicht op elkaar leeft, die ordelijkheid, en het respect voor elkaars bewegings- en levensruimte, het verschil maken tussen chaos en leefbaarheid. En daardoor kan zelfs miljoenenstad Tokyo merkwaardig rustig, veilig en comfortabel aanvoelen.

Als je dan ergens rond moet reizen waar je de mensen niet verstaat, dan is daarvoor geen beter land denkbaar dan Japan, waar de inwoners weliswaar onbegrijpelijk praten, maar het bijna als hun persoonlijke fout zien dat hun taal niet spreekt.

En schoon. Schoon, schoon, schoon. Zelfs een stad als Tokyo is overal spik en span. Ik ben al zover dat ik schrik als ik ergens een sigarettenpeuk zie liggen. Daar zal ik in Amsterdam wel snel weer vanaf zijn.

En inventief. Ik bedoel, dit is toch geniaal?


O, en hier is het 'wat ik mis/wat ik zal missen' lijstje van Dennis:

Fietsen
Tomaten
Vrienden
Piano spelen

Dat het vliegwiel stopt.

Dag 46: Zeebeesten, weerzien en afscheid

De reis van Takayama naar Tokyo was lang maar fijn, en in de grote stad liepen we blindelings naar ons oude hotelletje. Heerlijk om even niets nieuws te ondernemen, maar ook een beetje bizar om na 3 weken door dezelfde straat te lopen, dezelfde barretjes en winkels terug te zien, op een plek waar we nooit meer dachten terug te komen.



's Avonds hadden we het geluk nog een keer op sleeptouw genomen te worden door onze oude nieuwe vriend Euan, een avond die begon met Siciliaanse wijn in een Italiaans restaurant met roodgeruite tafelkleedjes, vervolgd werd met sake in een helverlichte bar waar ik de raarste zeebeesten ooit te eten kreeg, en eindigde in een Britse pub The Mermaid waar we Engels bier dronken met 4 Koreaanse bankiers die vertelden dat ze dol zijn op westerse vrouwen omdat die zo'n speciale 'atmosphere' hebben. Hm.

Het was een waardig afscheid van een bijzondere stad, waar we na er 1 week en nog een keer 1 dag te zijn geweest, maar een miniscuul stukje van hebben beleefd, en waar ik terug wil komen... ooit.











Nu nemen we zo de trein naar Narita, waar we dan nog een rustig middagje hebben, en vroeg naar bed moeten om morgenochtend op het vliegtuig te stappen voor wat een lange, lange reis zal worden.

Of er in Narita wifi is om nog over Dag 47 te berichten weet ik niet, Dag 48 brengen we dus in de lucht door met het vliegtuigeten van British Airways, en Dag 49... dat is dan misschien toch die dag die ik 4 weken geleden boven de Pacifische Oceaan ben kwijtgeraakt? Geen zorgen, vroeger of later komen er nog wat evaluerende afsluitende posts... om het afkicken van de reis voor mij, en misschien ook voor de lezers? wat makkelijker te maken.

Dag 45: Vooruit, nog 1 keer vette koe

Deze is voor Suzanne: een boeddhistische zeemeermin met voeten.



Het was, o wonder, alweer onverwacht zonnig op dag 45. Een mooie dag voor een wandeling en straat-eten.

Dit is een giga takoyaki, gevuld met Hida rundvlees in plaats van octopus (mag dan eigenkijk geen takoyaki meer heten, maar goed). Een soort kroket, met een zachte vleesvulling en de verrassing van een kwartelei.




De herinnering aan de warme gestoomde broodjes achtervolgde me. Deze keer nam ik er 1 met zwarte sesamvulling.




's Avonds gingen we terug naar het restaurant waar we de eerste avond in Takayama gegeten hadden. Het is misschien niet de beste of meest exclusieve of meest verfijnde izakaya van de stad, maar we hadden er een fijne avond gehad, we hadden nog genoeg dingen op het menu gezien die we wel wilden proberen, ze hadden een mooie sake lijst, en we wilden ook weer zo'n bordje Hida rundvlees. En eerlijk gezegd, na 7 weken elke dag wat nieuws, is het heel fijn om een keer ergens terug te komen.



Dit noemden ze 'gefrituurde tofu met stukjes groente'. Alweer een soort kroket, erg lekker, in een zoetige sojasaus met gember.



Meer vlees.

Het was opnieuw een heerlijk maal, en we vergaven ze daarom met gemak het rare toetje (vanilleijs met cornflakes en aardbeiensaus).

Dag 44: De geur van Takayama

Takayama ruikt zoals geen enkele andere stad. Allereerst is daar dango, die bij stalletjes verspreid door de stad verkocht worden - de geur van gegrillde rijstballetjes met gecarameliseerde sojasaus is, als je hem 1 x geroken hebt, iets wat je niet snel meer vergeet (en de dango zijn erg lekker en kosten maar zo'n 60 cent per stokje, dus wil je elke keer als je ze ruikt, er 1 kopen).

En dan is er de geur van miso, die als een zout-zoete wolk over het hele stadje lijkt te hangen. Mmmm. Ik wou dat ik daar een paar pond van mee naar huis kon nemen.

De miso vind je overal terug, van de sjieke restaurants waar je voor 40 euro een Hida biefstuk met misosaus kunt krijgen, tot straatstalletjes als deze die gestoomde broodjes verkopen - met sesam vulling, zoete bonen vulling, of.. miso vulling.






En als je daar allemaal geen zin in hebt, kun je altijd nog een rijstburger (met rijstkoekjes in plaats van brood) met varkenshum eten.



Ter ere van het onverwacht mooie weer (we hadden ons al ingesteld op regen voor de rest van deze week, gelukkig zijn tyfoons onvoorspelbaar) maakten we een wandeling langs de oude tempels en huizen van Takayama.

Japan zoals ik me Japan had voorgesteld.







'sAvonds tempura bij Ebihachi, niet zo verbijsterend goed als een paar weken geleden in Tokyo, maar toch erg lekker. Een counter met 8 stoeltjes en 1 andere gast. Where are you from, vroeg de tempurachef. Toen de man naast ons (die geen woord Engels sprak) dat hoorde begon hij Ah! Oranda! Bleek dat hij er jaren geleden geweest was voor zijn werk (iets met bloemen). Zo ontstond de eigenaardige stituatie dat chef en Japanner met elkaar over Amsterdam aan het praten waren, een gesprek met veel gelach waar we niets van verstonden. Af en toe vertaalde de chef een paar van de Hollandse herinneringen. Alles was er erg groot, volgens de bloemist: de porties eten, en de mensen.







Daarna naar een piepklein hippiecafe, de Red Hill Pub, waar we de enige klanten waren en waar het barmeisje ook weer een herinnering met ons kon delen: dat ze ooit in Utrecht was geweest, om de bruiloft van haar beste vriendin met een Nederlander bij te wonen, en dat Holland so very cute was.

Is de wereld nou klein of groot?

Dag 43: Kleine visjes en vette koe

In de trein van Hikone naar Takayama. Ja inderdaad, het regent. En het blijft regenen de komende dagen, waarschijnlijk tot we weer naar huis gaan. Je kan je er maar beter bij neerleggen.

Gelukkig slapen we in het meest geweldige hotel ooit, de Rickshaw Inn in Takayama. Een perfecte Japanse kamer met zachte (!) futons en een eigen badkamer, wifi, een lounge waar je kunt hangen en internetten, een keukentje.. kortom de perfecte plek om een paar dagen door te brengen als je een tropische storm moet uitzitten.

En omdat Takayama een behoorlijk toeristisch stadje is (niet dat die toeristen er nu zijn, allemaal thuisgebleven wegens Fukushima) zijn er Restaurants! Cafe's! met Engelse menukaarten! O vreugde!!



Dit noemen ze ze salade van daikon met gedroogde sardines. Die visjes zijn de meest minuscule wezens met oogjes die je ooit at. Zo groot als je nagelriem, zoiets.




En Hida rundvlees... geweldig lekker, zo rijk dooraderd met vet. Je grillt het zelf op je eigen kleine grill[plaatje en je eet het als het nog half rauw is, het vet net aan begint te smelten, gedoopt in een sausje van soja, knoflook en gember.



En andere regionale specialiteit: hoba miso. Miso, pickled cabbage en wat paddestoelen, geroosterd op een magnoliablad.








En in Japan, maakt Haagen Dasz groene thee -ijs. dat eten we dan lekker in de hotelkamer...

Dag 42: De gelukkige pannenkoek

Reistip: prik gewoon een plaats op de treinroute ergens tussen toeristische trekpleister A en B. Als je tenminste, net als ik, een luie reiziger bent die niet graag voor dag en dauw op staat, liever 4 uur in de trein zit dan 6, en het prettig vindt om op een normale tijd in een stadje aan te komen zodat je nog wat kunt rondkijken voor het etenstijd is.

Zo belandden we in Hikone, klein en slaperig stadje tussen Takamatsu en Takayama, met een schitterend kasteel (niet groot, wel heel elegant en indrukwekkend met z'n sneeuwwitte muren en zilveren daken) en een prachtige tuin waar het zelfs in de druilerige regen nog fijn wandelen was.



's Avonds weer een klassiek 'in Japan uit eten' moment: we hadden op straat voor een restaurant een menu met plaatjes gezien (van plakjes rundvlees, we dachten shabu shabu misschien?) en gingen naar binnen. Aan tafel, bediend door een vriendelijke jongen, ontstond (zijn redelijke Engels ten spijt) spraakverwarring. 'You can choose shrimp, or pork, or squid'. Uhm, 'and what about beef?' Nee, geen beef. Uhm 'what about the menu with pictures outside?' Verwarring. Tot hij begreep dat we op het menu van het restaurant op de eerste verdieping hadden staan kijken. 'We are okonomiyaki restaurant!'

Ok, doe dat dan maar. Dat rundvlees komt wel een andere keer....




We lieten hem groente voor ons kiezen, en hij bracht dit bordje gebakken paddenstoelen (die dunne sliertjes lijken op tauge, maar zijn ook een soort paddenstoel)

Noedels die je zelf op de plaat zo'n beetje aanbakt. Echt koken is het niet, maar het was toch best fijn om weer eens zo'n spatel vast te houden en in iets te roeren.




Dan komen de okonomiyaki, en het meisje vraagt: 'mayonaise and sauce?' en we zeggen ja!

En daarna komt er nog een handvol bonito uit een grote emmer.

Dus, hoewel het niet was wat we verwachtten, waren we toch heel tevreden. Met een volle buik door de regen (tropische storm Songda) weer naar huis.

Tussendoor

en dat voor, pak m beet, een euro of 2! Onvergetelijke, verrassende heerlijkheid!

We gaan weer onderweg. We hebben de routine inmiddels aardig geperfectioneerd:
opstaan, koffer reorganiseren, naar het station, reizen, luieren in de trein met muziekjes en kindle en gewoon fijn uit het raam staren. Aankomen in andere stad, hotel zoeken, koffers parkeren, rondlopen, sightseen, terug naar hotel, douchen & rusten, uit eten, internetten indien mogelijk, en de volgende dag begint het opnieuw...

De komende week hopen we ergens een dag of 3 te blijven, en daar kijken we erg naar uit. Voor nu: we gaan de provincie in, en weten weer niet hoe het zal zijn met de wifi, dus: tot later...