Dag 23: Van tempels, wc-douches en spraakverwarring

zullen we de bus nemen? Maar, waar gaat ie naar toe?


Ook een boswandeling wordt een hachelijke onderneming.


Ha, deze begrijpen we tenminste.

Het is vreemd, bijzonder vreemd om in een land te zijn waar je niets kunt lezen en geen woord begrijpt van wat de mensen om je heen tegen elkaar (of tegen jou) zeggen. Voor iemand die zoveel van woorden houdt als ik voorwaar een zware opgave. Maar als je dan ergens moet zijn waar je de taal niet spreekt, dan is Japan misschien wel de beste keus: zelfs als iedereen 'lost in translation' is blijven de Japanners buitengewoon behulpzaam en vriendelijk en geduldig, en ze zijn blij met ieder Japans woord (en gelukkig kent Dennis er heel wat meer dan ik). Aan het eind van mijn eerste dag Japan kan ik zeggen dat het zelfs wel iets rustgevends heeft om niet alles te begrijpen. Ik ga er ook beter door kijken.. en er valt genoeg te zien.




Tempelcomplex in Narita




Groene thee en zoetigheid van rijstemeel en adzukibonen



winkelstraat om de hoek van ons hotel in Tokyo



welkom in de wereld van het Douchetoilet. Verwarmde wc bril en een heel scala aan functies, als waren je billen op bezoek in een sjieke kapperszaak: wassen, spoelen, drogen.



Dit barretje zit 2 deuren naast ons hotel. Een bord op straat, 'Bar Cask'. En steile trap omhoog, en dan een iniemienie cafeetje bestaande uit een bar die plaats biedt aan 7 klanten. Er zit er 1. We drinken een Japanse whisky en een campari met grapefruitsap, en converseren met handen en voeten met de barman. Als we weggaan zegt Dennis 'made ashta', tot morgen! Barman moet hartelijk lachen. Ha, hij weet nog niet dat we een hele week zijn buren zijn, en dat ik me heb voorgenomen een keer te willen meemaken dat de bar helemaal vol zit...