De dag begon goed en mooi. Om 6 uur opgestaan, opgehaald worden door 1 van de monniken, en dan samen met een handjevol andere bezoekers (2 westerlingen en 3 Japanners) een kleine, intieme boeddhistische ochtendceremonie bijwonen.
Daarna gingen we nog een keer naar het tempelcomplex, waar een groot feest gaande bleek, met mooi uitgedoste monniken, gedans en gezang en busladingen Japanners op leeftijd die het kwamen bijwonen.
Daarna weer in de bus, kabelbaan en een paar treinen, voor een nachtje Osaka.
In de trein aten we de overheerlijke Japanse zoetigheidjes die we in Koyasan hadden gekocht. Japans zoet is compleet anders dan westers zoet - zowel qua smaak als structuur. Elk hapje is een nieuw smaakavontuurtje.
In Osaka voelde ik me voor het allereerst in Japan niet helemaal thuis. Tokyo was gigantisch en overweldigend, en toch voelde ik me daar nooit verloren of ongemakkelijk. Het station van Osaka leek het meest onbegrijpelijke en ondoordringbare ooit, en toen we op zoek gingen naar een plek om te eten had ik voor het eerst genoeg van de japanse restaurantcultuur waar alles zich of onder de grond of op de zevende verdieping afspeelt, zodat je nooit vanaf de straat een idee kunt krijgen van het soort etablissement en het soort eten. We kwamen ergens terecht zonder engels menu, zonder plaatjesmenu, zonder behulpzame mede-gasten, en gingen maar weer weg. Uiteindelijk aten we een behoorlijk vergetelijk potje shabu-shabu, brachten een rusteloze nacht door in ons hotel naast het spoor, en waren blij de volgende ochtend te kunnen vertrekken. Ach ja, zo is het soms.
Osaka by night.
Posts
No comments:
Post a Comment