Dag 31: Hertjes en Sake (alweer)

Sorry dat ik even uit de lucht was, naarmate we verder Japan in gaan worden de wifi-internetplekken schaarser, en het kabeltje waarmee we draad-internet zouden moeten hebben in onze hotelkamers doet het niet altijd (5 minuten wel, 3 minuten niet, frustrerend).

Bovendien waren we 2 dagen zonder laptop tussen de vegetarische monniken.

Om het goed te maken heb ik een hoop foto's! Deze blogpost wordt gesponsord door de Starbucks in Fukuoka...





Van Kyoto reisden we naar Nara, bekend om de grootste houten constructie ter wereld, de grootste bronzen boeddha ter wereld, en het feit dat er overal half tamme hertjes op straat lopen.



Weer een mooi staaltje van het Japanse talent om van alles een soort stripversie te maken.


Welke tempel je ook bezoekt, overal zijn enorme concentraties kinderen op schoolreis, in de leeftijden 'net uit de luiers' tot een jaar of 17. Japanse kleuters hebben een hoog schattigheidsgehalte.. en uit mijn mond wil dat wat zeggen.





Nara is 's avonds een beetje slaperig, maar dankzij onze goede instincten en het toeval, slaagde we erin het leukste sakebarretje van de stad te vinden. Eigenlijk een winkel, die honderden soorten sake verkoopt, met een kleine counter (staplaats voor 4) en de mogelijkheid om voor zo'n anderhalve euro per glaasje van alles te proeven. Nadat we onder andere een goudgele, honingzoete, 18 jaar oude sake geprobeerd hadden, gebeurde het weer - de enige andere klant, die ons eerst een beetje had staan bestuderen, begon ons glaasjes aan te bieden. Voor we het wisten zorgde al die sake op de lege maag voor een prettige buzz.. Van een fooi wil niemand iets weten. No, this is what it costs, the rest is good hospitality, zei het meisje van de winkel.. wat de man in de Izakaya in Kyoto 'just good service' genoemd had.



Daarna gaat zo'n fijne Japanse pannenkoek, okonomiyaki, er wel in.