Het keizerlijk paleis in Tokyo.
Soba noedels met eend, bij Honmura An in de wijk Roppongi.
Salade met verse vijgen en gefrituurde soba noedels.
Wat de mensen hier niet doen op straat: roken, drinken, eten, schreeuwen, zoenen.
In de metro wordt je gevraagd niet te telefoneren. En: niemand telefoneert.
In restaurants krijg je een mandje aangereikt waar je je handtas in kan zetten, zodat die niet op de grond hoeft te staan. Niet dat dat erg zou zijn, want de grond is overal schoon.
De grond is overal schoon. Geen peuken, propjes, lege colaflesjes. Toch staan er (bijna) nergens afvalbakken. Het helpt natuurlijk dat (zie boven) niemand op straat eet of drinkt.
Je kunt in Japan overal, en ik bedoel echt overal, gratis naar een schoon openbaar toilet. Net als in Amerika.. maar daarmee houdt de vergelijking wel op.
Iedereen eet, de hele dag door, overal. Niet op straat dus, maar in de horeca - van piepkleine noedeltentjes tot sjieke restaurants.
In de week dat we hier zijn heb ik misschien 6 Japanners gezien waarvan je zou kunnen zeggen dat ze 'te dik' zijn.
Er zijn heel, heel weinig toeristen op straat. De meeste westerlingen die we gezien hebben zijn expats die hier werken.
Elke keer als we met een Japanner in gesprek raakten vroeg hij of zij: 'are you here on business?' en op ons antwoord dat we op vakantie zijn, kregen we meer dan eens een welgemeend 'thank you for coming' te horen. Wat merk je er verder van? Niet alle roltrappen werken. Er is minder straatverlichting. Elke ochtend bij het ontbijt zien we nieuwsuitzendingen over Fukushima, de kerncentrale, maar vooral over de gebieden waar de tsunami toesloeg, waar mensen hun huis kwijt zijn, dierbaren verloren, en nu aan het puinruimen zijn. Dat wat in Nederland allang geen nieuws meer is.
Als ik door de straten van Tokyo loopt kan ik me bijna niet voorstellen dat we overwogen om niet naar dit land te komen. Zoals ik me nu al bijna niet kan voorstellen dat dit de laatste keer is dat ik hier ben.
En we gaan nog lang niet weg! Morgen vertrekken we met de supersnelle shinkansen naar Kyoto.Ik zit in de lobby met mijn laptop, omdat de internetverbinding in de kamer soms een beetje wiebelig is. Net kwam de receptioniste naar me toe met een kadootje:
Posts
Leuk, om na een week niet gekeken te hebben, de verslagen van afgelopen week te lezen en te bekijken. De happen zien er een stuk gezonder en avontuurlijker uit dan in de VS. Ik wens je weer een mooie nieuwe week toe.
ReplyDelete