Dag 25: De dag zonder beeld

16 jaar geleden zeiden we: ja.

Die dag, 11 mei 1995, was niet de mooiste dag van mijn leven, maar wel het begin van het mooiste leven wat ik me kan bedenken.

******************

Als vakantiedag krijgt dag 25 geen plaats in de top 5. Het regende pijpenstelen, de hele dag. De paraplu ging stuk. Het noedelrestaurant waar ik wilde lunchen was dicht. Er waren wat kleine fysieke ongemakken. Dennis bleef vruchteloos op zoek naar een internetcafe waar hij zijn speciale internethandelingen kon uitvoeren.

Maar ook: We werden samen wakker op onze futons in onze Japanse slaapkamer. We vonden een perfecte paraplu in de metro. We liepen 'zomaar' een eettentje in en aten voor drie-en-een-halve euro pp een prima kom noedelsoep. En savonds gingen we uit eten bij 1 van Tokyo's beste sushi restaurants, Kyubei.

'Restaurant' betekent in dit geval een counter met 12 zitplaatsen en 2 sushichefs. Schoenen uit, op je sokken aanschuiven.
Toekijken hoe ze de sushi voor je neus klaarmaken is hier bijna net zo'n genot als het eten van de sushi zelf: een soort ballet met messen, hompjes rijst en soms letterlijk springlevend verse vis. Een smeertje wasabi, een kwastje met sojasaus erover heen, een druppel limoensap, een paar korrels zout. Elk hapje een volmaakte kleine creatie van pure en eenvoudige smaken. Aandacht, toewijding en perfectionisme die dit soort eten tot een kunst verheffen. Elke beweging efficiënt, geen overbodige handelingen of woorden.

We zaten naast elkaar, dronken sake en aten de hapjes die ons 1 voor 1 werden voorgezet. Zee-egel, octopus, rauwe aubergine (en ik roep al jaren dat je die niet kunt eten), barracuda, zoutwateraal.
Dennis en ik, 2 sushichefs, 2 serveersters in kimono, en een handjevol Japanners die kwamen voor dezelfde ervaring als wij.

Daar mocht de camera even niet bij zijn.